De schepping van Adam is een onderdeel van het fresco op het gewelf van de Sixtijnse Kapel in Vaticaanstad geschilderd door Michelangelo rond 1511.
Het werk is de uitbeelding van het Bijbelse verhaal uit het boek Genesis waarin God de Vader leven blaast in Adam. Van de fresco’s naar Genesis in de Sixtijnse Kapel is het chronologisch in het verhaal de vierde afbeelding. Michelangelo werkte deze fresco als een van de laatste in de reeks af. Het werk meet 4,8 bij 2,3 meter.
God wordt afgebeeld als een oudere man met witte baard, gekleed in een wervelende mantel terwijl Adam, linksonder op de afbeelding, volledig naakt is. Gods rechterarm is uitgestoken om een levensvonk van zijn eigen vinger over te dragen naar in die van Adam, wiens linkerarm gespiegeld aan die van God is uitgespreid, een verwijzing naar de gedachte dat de mens is geschapen naar het beeld en de gelijkenis van God (Gen. 1:26). Een ander punt is dat de vingers elkaar niet aanraken. Het wekt de indruk dat God, de gever van het leven, het nog aan Adam moet gaan geven; ze zijn nog niet op “gelijke hoogte”.
Er bestaan veel hypothesen met betrekking tot de identiteit en betekenis van de twaalf personen rond God. De persoon beschermd door Gods linkerarm zou Eva kunnen zijn, gezien het vrouwelijke uiterlijk en de blik naar Adam. Andere suggesties zijn Jezus’ moeder Maria, Sophia de godin van de wijsheid, de verpersoonlijkte menselijke ziel of een vrouwelijke engel.
De schepping van Adam wordt over het algemeen gezien als verbeelding van het tekstfragment “En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar het beeld van God schiep Hij hem” (Gen. 1:27). De inspiratie voor Michelangelo’s behandeling van het onderwerp kan afkomstig zijn van een middeleeuwse hymne, “Veni Creator Spiritus”, waarin gesproken wordt over de ‘vinger van de vaderlijke rechterhand’ (digitus paternae dexterae).
Bron: Wikipedia
