Gustav Klimt, Het park, 1910
“Het Park” van Gustav Klimt heeft een kenmerkende stijl van pointillisme en impressionisme, terwijl hij een vredige omgeving uitbeeldt, het park. Terwijl het grootste deel van het canvas bedekt is met een mozaïek van kleur, en de bladeren de rest van het canvas overheersen, toont de kunstenaar een klein deel van het schilderij waar de basis van de weelderige luifel begint. Het meeste werk van Klimt speelt tussen realisme, Art Nouveau-portretten en mozaïekgoud; de kunstenaar is echter altijd teruggekeerd naar zijn vreedzame impressionistische landschappen. Klimt had een enorm aantal zomers doorgebracht op het platteland aan de Attersee, een diep azuurblauw meer omringd door kleine dorpjes. Binnen zijn tijd op het platteland had de kunstenaar zijn werk omgezet in prachtige horizontale landschapsportretten die het natuurlijke landschap en de kleuren van het land vastlegden. Deze stukken dragen altijd een aangename emotie achter het werk omdat ze zijn gevuld met kleur en leven. Klimt gebruikte een Art Nouveau-stijl om deze omgeving weer te geven, met een sponstechniek. “Het Park” analyseert de punttechniek die Klimt gebruikte om structuur en vormen aan zijn werk toe te voegen, terwijl hij toch de scène afbeeldde. Terwijl het grootste deel van het canvas bedekt is met de bladeren van de boom, illustreert het onderste deel eenvoudig het landschap. Het gras is bedekt met een lichte saladekleur. Terwijl het schilderij over het algemeen een vlak landschap heeft, verlengt de onderste glimp van het land het stuk kort. De kijker kan vooruit kijken en getuige zijn van het landschap dat zich ontvouwt, met een glimp van wit dat bedoeld is om de lucht te laten zien. Het brandpunt van het canvas blijft de weelderige luifel die zich in elkaar mengt. De boom heeft een vergelijkbare stijl als de vele perenbomen die Klimt tijdens zijn carrière had geschilderd. Het kleurenschema is gebaseerd op groentinten die variëren van licht tot donker en een lavendelblauw. Over het algemeen zijn er drie primaire kleuren in de kap. Lichtgroen om te markeren, donkergroen tot schaduw en blauw om te accentueren. De manier waarop de kunstenaar de bladeren schildert, is een cruciaal element om te begrijpen hoe hij zijn werk voelt. De kunstenaar gebruikte zijn borstel in een snelle beweging en sloeg hem met lichte penseelstreken tegen het canvas. Afhankelijk van het gevoel van het werk, gebruikt de kunstenaar zijn penseel in een cluster van richtingen en druk om het gewenste effect te bereiken. Hier heeft Klimt geschilderd met zijn penseel naar boven, in een verticale richting om het stipeffect te bereiken. Het sponsachtige gevoel van het werk draagt bij aan de impressionistische stijl waarop Klimt zijn landschapsportretten concentreerde. Hoewel de locatie van de scène niet lijkt op een park zoals in de titel wordt genoemd, vormen de grote clusters bomen samen een veel voorkomende themascène in het werk van de kunstenaar.
